DAF mnie uruchomił i zapragnąłem odświeżyć sobie gre, która była dokładnie drugą kupioną za gówniarza po 168in1 (pierwszy był
Jackie Chan za 50 tyś starych zł kupiony w (!) sklepie papierniczym, ha, to było piękne, wówczas kartridże do Pegasusa leżały dosłownie wszędzie), mowa tutaj o :
Joe & Mac - The Caveman Ninja1992 - Data East / Elite Pamiętam, że nie byłem do końca zachwycony tym zakupem, ale o tym na końcu. To były jeszcze czasy podstawówki i układ był prosty. Ja przynoszę rodzicom świadectwo (ładne, niekoniecznie z paskiem), a w zamian mogłem iść sobie "upatrzyć" nową grę do Pegasusa. Jak to zrobiłem, to wracałem do haupy z raportem, co, gdzie i za ile. Gre nabyłem w rzeszowskim sklepie komputerowym "Bajt", który początkowo mieścił się na tyłach Pawilonu Handlowego "Sezam" przy ulicy Rejtana, a następnie został przeniesiony nieopodal do zaprzedszkolnej przybudówki, gdzie od dłuższego czasu zaopatrywałem się w "akcesoria" do małego Atari. W momencie jak pojawiły się tam kartridże do Pegasusa to postanowiłem właśnie do Bajtu skierować moje pierwsze kroki w celu zakupu jakiejś fajnej gry. Padło oczywiście na omawianych tu jaskiniowców.
Gra wita nas prostą acz ładną muzyką o przyjemnym, rzec by można "jaskiniowym" zabarwieniu, oraz statycznym ekranem tytułowym.
W grze mamy na celu odzyskanie uprowadzonych lasek przez jakichś neandertalczyków, którzy pod osłoną nocy wdarli się do naszej osady i popełnili rzeczony akt ścigany z urzędu. Aby nam się to udało, musimy przeprawić się przez 10 krótkich etapów. No właśnie, tu pierwszy minus tej gry, oczywiście w moim odczuciu. Etapy są strasznie krótkie i zanim zdążymy się "rozgrzać" to już dochodzimy do Bossa. Wiem, że gra stara się wiernie naśladować swój arcade-owy oryginał, tam też bowiem levele są takie króciutkie, dlatego nie krytykuję tutaj wersji na naszą konsolę, lecz grę - jako całość.
Poziomy, mimo iż krótkie, są niezwykle malownicze i dopracowane. Grafika zdecydowanie na plus. Już w piewszym etapie możemy cieszyć się niezwykle widowiskowym, sześciostopniowym tudzież sześciopoziomowym parallax scrollingiem. Nasza postać skacze, schyla się, rzuca młotkami, napotykając przy tym całą gamę różnorodnych przeciwników, głównie wrogich jaskiniowców oraz wszędobyskich pterodaktyli. Na naszej (krótkiej) drodze spotykamy również "tragarzy". Pokonani, zostawiają nam alternatywną broń, którą możemy podnieść. Należy jednak uważać ponieważ broń zmieniamy nieodwracalnie, aż do straty życia a, jest kilka rodzajów oręża, które nie nadają się do niczego. Nasz podstawowy młotek jest... podstawowy, zadaje rozsądne obrażenia i nie warto go zmieniać na słabszy kamyczek albo bumerang. Jeśli natomiast znajdziemy koło, to można je śmiało brać, jest o wiele skuteczniejsze. Jednak jedna znajdźka, która pojawia się bardzo rzadko - ogień - to najmocniejsza broń, przy pomocy której każdy przeciwnik/boss pada jak długi.
Skoro już o Bossach mowa, to jeden z głównych elementów gry, który ją wyróżnia. Są duże i śliczne. W ogóle większość postaci w tej grze jest bardzo dobrze animowana. Tak jest również w przypadku bossów, no może oprócz jednego, który tylko stoi w miejscu i rusza łbem. Na końcu każdego z 10 etapów przyjdzie nam zmierzyć się z takim wielkim bossem. Owszem, w pierwszej planszy jest tylko mały dinozaur, leczj już w drugiej stajemy przed obliczem jego większej "wersji", czyli samego Tyranozaura. Jest też "Krwiożercza Roślina" niemal żywcem przeniesiona z kultowego filmu lat osiemdziesiatych
Little Shop of Horrors, który to horroro-musical oglądałem jak byłem małym sztruclem i którego panicznie się bałem (jednak bakcyl na horrory został pokłnięty i już od tamtych lat zakochałem się w horrorach). Jakież było moje zdziwienie gdy zobaczyłem roślinkę w tej grze
Etapów jest 10 ale bossów 6 (nie licząc tego małego dinozaura), wobec czego tradycyjnie (jak to w tych grach bywa), kilku z nich będziemy musieli pokonać raz jeszcze, tym razem w nieco bardziej agresywnych odmianach - mały dinozaur (kozaczy i nie ucieka już do tyłu za każdym razem gdy go uderzymy), Tyranozaur oraz Duży Pterodaktyl. Co dwa poziomy ratujemy jedną laskę, co dzieli całość gry na 5 takich podwójnych sekcji.
Podsumowując. Gra jest jednocześnie fajna i niefajna. Grywalność jest mocna, ale zepsuta przez dramatycznie krótkie etapy. Muzycznie OK, ale za bardzo na jedno kopyto. Graficznie bajka, ale to odrobinę za mało, aby mówić o tej grze jak o majstersztyku. Polecam na jakieś luźne posiedzenie tudzież rozgrzewkę przed
grudziądzkim poważnym graniem. Dla mnie ta gra zawsze zostanie na plus w moim sercu, ale głównie z sentymentu, ze względu na stare czasy, chociaż pamiętam, że nie byłem pocieszony gdy ukończenie jej (już wtedy) zajęło mi zaledwie kilka dni